امروز يه بخش از کتاب پيامبر نوشته از جبران خليل جبران ( kahlil jobran ) با ترجمه �ارسي دکتر حسين الهي قمشه اي رو مينويسم :

دهش و بخشش

و آنگاه مردي ثروتمند و با مکنت برخاست و گ�ت اي پير خردمند ما را از دهش و بخشش بگو ي .

پيامبر گ�ت :
وقتي از دارايي خود چيزي مي بخشي چندان عطايي نکرده اي .
بخشش حقيقي آنست که از وجود خود به ديگري عطا کني .
زيرا دارايي تو چيزي نيست جز مطاعي که از ترس نيازهاي �ردا آنرا نگاهباني مي کني !
و �ردا چه بار خواهد آورد براي آن سگي که از �رط حرص و احتياط استخوانهاي خود را در ميان شنهاي بي نشان پنهان کرده و همراه زائران شهر مقدس در س�ر است ؟
و ترس از نياز چيست مگر نيازي ديگر که جان آدمي را مي گدازد ؟
وقتي چاه تو پر آب است و همچنان ترس از تشنگي تو را به اضطراب انداخته , آيا اين ترس تنها نشان از يک عطش سيري نا پذير در تو نيست ؟
کساني هستند که از بسيار اندکي مي بخشند تا به وص� کرامت شناخته شوند و همين شوق نام و شهرت هديه آنان را مسموم مي کند
و کساني هستند که از کم تمام آنرا مي بخشند .
آنان به حيات و کرامت بي پايان آن ايمان دارند
و کيسه اشان هيچگاه تهي نخواهد ماند .
و کساني هستند که با لذت مي بخشند
و همان لذت پاداش آنهاست .
و کساني هستند که به رنج و سختي مي بخشند و آن رنج غسل تعميد آنهاست .
و کساني هستند که مي بخشند و از رنج و لذت �ارغند و سوداي �ضيلت و تقوا نيز در سر ندارند .
همچون درخت عطر آگين مورد که در دره اي دوردست شميم جان پرورش را هر ن�س به دست نسيم مي سپارد .
خداوند از دستهاي چنين بخشندگاني با آدميان سخن مي گويد و از پشت چشم آنان بر زمين لبخند مي زند .

بخشيدن در پاسخ درخواست نيکوست
اما نيکوتر از آن بخشيدن است پيش از درخواست , از راه �هم .
و براي انسان گشاده دست جستجوي پذيرندهء بخشش لذتي است که بر لذت بخشيدن �زوني دارد .
آيا چيزي هست که بايد از بخشش آن دريغ کرد ؟
هرچه هست روزي به ناچار خود بخود بخشيده خواهد شد ,
پس چه بهتر اکنون که کسي را بدان نيازي هست آنرا ببخشي تا �رصت بخشش از آن تو باشد و براي وارثان نماند .

چه بسيار که مي گوييد " من مي بخشم اما آنکس را که سزاوار است " .
اما درختان باغ تو و گوس�ندان چراگاهت چنين نمي گويند .
آنها مي بخشند تا زنده باشند زيرا نگاه داشتن و دريغ کردن هلاک شدن است .
بي گمان آنکس که خداوند موهبت عمر و ثروت شب و روز را به او اعطا کرده است به هرچه تو بر وي نثار کني سزاوار است .
و آنکس که شايسته است تا از اقيانوس بيکران حيات آب نوشد اين شايستگي را نيز دارد که تو جام او را از جويبار کوچک خود پر کني .
و کدام شايستگي بيش از شجاعت و اعتماد به ن�س که در خواستن است و کدام بايستگي بيش از خير و نيکويي که در ن�س دريا�ت .
و تو کيستي که نيازمند پيش تو عريان شود و جامه غرور خود را چاک کند تا تو شايستگي او را عريان ببيني و غرور او را بي شرم نظاره کني ؟
نخست بنگر که آيا تو خود مقام بخشندگي را شايسته اي , و آيا اين شاءن و مرتبه را يا�ته اي که واسطه در �يض و بخشش باشي ؟
زيرا به راستي زندگي است که به زندگاه چيزي مي بخشد و تو که خود را دهنده مي بيني تنها شاهد و گواه اين بخششي .

و شما گيرنده گان بخششها که تمامي مردم جهانيد
بار سنگين سپاس زياده بر دوش خود مگذاريد
مبادا که بر گردن خود و گردن آن کس که شما را بخششي کرده است يوغ اسارت نهيد .
خوشتر آن است که گيرنده و بخشنده هر دو با هم بر بالهاي آن هديه پراز کنيد ,
زيرا زياده در انديشه سپاس بودن , شک کردن است در گوهر سخاوت
که زمين بخشنده مادر او , و خداوند آسمان پدر اوست .